BORNE - Een paard verliezen dat jarenlang je trouwe viervoeter was, valt niet licht. Opeens word je gedwongen afscheid te nemen van je dierbare metgezel en kom je voor de vraag te staan hoe je een tastbare herinnering aan je dierbare viervoeter kunt overhouden.
Natuurlijk wil je het liefst zoveel mogelijk de mooie herinneringen koesteren. De 63-jarige Andreas Joost uit Borne bedacht een oplossing. Hij ontwerpt urnen van keramiek, waarin als tastbare herinnering de as van een compleet paard kan worden verzameld. De paardenurn bestaat uit twee delen: een pilaar en een bol. De as wordt in beide delen bewaard. De pilaar waarin de meeste as zit, kan na de rouwperiode op een speciale plek worden begraven, zoals in een tuin of weiland. Na verloop van tijd zal deze pilaar oplossen en worden teruggegeven aan de natuur.
De bol kan als tastbare herinnering apart worden bewaard, maar mee begraven kan ook.
en andere mogelijkheid is om een mooie herdenkingsplek te maken. De pilaar kan dan gebruikt worden als herdenkingszuil. De paardenurnen worden in opdracht vervaardigd.
n overleg kan aan de urn ook iets persoonlijks worden toegevoegd, zoals de naam of het haar van het paard, een hoefijzer of een mooi gedicht op de zuil.
Van de nood een deugd
De in het Duitse Haan (Noordrijn-Westfalen) geboren Andreas Joost maakte van de nood een deugd. Drie jaar geleden werd hij getroffen door een aneurysma, waardoor hij zijn baan als operationeel manager in het buitenland voor textielbedrijven moest opgeven. Het veelvuldig rondreizen over de hele wereld maakte plaats voor een creatief bestaan dat zich vrijwel volledig thuis afspeelt in zijn eigen atelier.
Na een zware revalidatie van twee jaar stortte Joost zich aanvankelijk op het vervaardigen van vooral grappige beeldjes van huisdieren. Geïnspireerd door zijn eigen teckel Hubert, die zich tijdens zijn herstelperiode steeds meer ontpopte als zijn grote steun en toeverlaat.
Niet voor niets startte hij zijn bedrijfje onder de naam Huberts Art. Hij produceerde tal van vrolijke beelden van teckels, in eerste instantie nog als hobby. Het idee dat hij ooit afscheid moest nemen van zijn geliefde teckel bracht hem op het idee om dierenurnen te gaan maken. Zo kwam hij op een gegeven moment in contact met paardenliefhebbers.
“Ik kon het niet aanzien dat de as van een overleden dier, dat tien jaar lang een echte huisgenoot van een gezin was geweest, in een kartonnen doos werd weggebracht”, verklaart hij. “Je paard is echt een vriend van je geweest, dan moet je er ook op gepaste wijze afscheid van kunnen nemen en de herinnering dicht bij je kunnen houden.”
Emoties vertalen
“Bij een bezoek aan een paardencrematorium ontdekte ik dat het nog niet mogelijk is thuis of op stal alle as van een paard in een urn te bewaren op de plek van je voorkeur”, vervolgt hij. “Ik vind het heel mooi om de emoties bij mensen te kunnen vertalen in een urn. Daarom ben ik een eigen bedrijf begonnen met paardenurnen, gedenkzuilen en gedenkstenen. Ik maak ze allemaal van honderd procent ecologische klei, zodat ze in de grond of in water compleet aan de natuur teruggegeven kunnen worden. Dat is een keuze. Als de urnen geglazuurd worden, kunnen ze tegen weer en wind en vergaan ze niet. Of je zet de urn thuis of op stal op de op de plek, waar je ze het liefst hebt staan. Op de gedenkstenen werk ik in 3d het hoofd van je paard uit in de juiste kleuren. Op de steen komt dan een persoonlijke noot of gedicht van de eigenaar om zo een heel mooi blijvend aandenken dichtbij te hebben. Alles wordt gemaakt aan de hand van de wensen die iemand heeft.”
Andreas Joost stak zijn licht op bij diverse huisdierencrematoria in den lande, onder meer om kennis op te doen over de hoeveelheid as die er van een paard vrijkomt. Zoals bij De Engelenburg in Hengelo. “Eigenaresse Yvonne Diepenveen begeleidt er op een heel fijne manier de hele uitvaart van huisdieren.”
Op zijn nieuwe website heeft Andreas Joost ook ruimte gereserveerd voor verhalen van mensen met kostbare herinneringen aan hun overleden paard.
Zie ook www.paardenurnen.nl en www.hubertsart.com
